Harpy Kartalı'na ithafen

Acını tarif edebiliyorsan eğer demek ki henüz ölmemişsin. Şimdi çıkar saplanan tüm okları da başucuna koy. Savaşmaya değecek bir şey kalmadı dediğimde, dinlemeden çıkıp gittin ve hızla uçtun. Fakat öfkeni üzerine sürdüklerin yalnızca birer korkak dilenci. Nihayet bunu fark ettiğinde, öyle üzücüydü ki geri dönüşün, başının öne düşüşünü hala unutamıyorum.

Lirizmi burada artık bir kenara bırakalım, yollar tenhalaşıyor. Siyah çamlar göğün ışığını emmiş ama ne tuhaf, daha da koyu görünüyorlar. Fakat aydınlığı kesen senin kanatlarınsa eğer, karanlıkta var olmaya razıyım. Yalnızca güzel ve asil birine sadık kalabilirim.

Sadakat problemi: kendini layık görememek.
Yine de yanında yaşamama izin ver, Harpy Kartalı.

Sana ormandaki tüm işaretleri toplayacağım. Ne de olsa patikalar artık izimden usandı ve hep aynı dağda yankılanıyor sesim. “Ağaçlar kimsenin yolunu kesmez ama seni kandırabilir” dedin. Bense o kadar çok ağaç kestim ki artık konuşmaz oldular. Affedilmek için zaman var mı?

Lirizmi bir kenara koyalım ve yaşlı adama yol gösterelim. Aklı daha fazla karışırsa eve varamayacak, eminim. “Onu bekleyen biri yok” diye rahatsın ama işte bu en kötüsü.

Kimsesizliğin yarattığı: bencillik problemi.

Lirizmin sonu.

image credit: Denis Britto

 

image credit: Nate